ΑΠΑΤΑ… ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ!

Με το Μάρκο δεν μας συνέδεε “στενή” φιλία, ούτε και …”φαρδιά” μπορώ να πω, που είναι κοντά στα καλά μου!…
Ευτραφής, Βροντόσαυρος εγώ (πότε έγινε αυτί ρε παιδιάαα;) νεαρό-θεατρικό-αυγούλι εκείνος, με πολύ μεγάλο κροκό,
(θάλεγα… αυγουλάρα δίκροκη!) βρεθήκαμε τυχαία…
Να όμως, που μ’ ένα κλείσιμο ματιού, “συνομιλήσαμε” αυτόματα την ίδια γλώσσα, βρήκαμε κοινούς τους κωδικούς μας.
Ο Διόνυσος… φταίει; Ο Μάρκος φταίει; Μπορεί κι εγώ! Ποιος ξέρει… Διασκεδάσαμε πολύ στις πρόβες.
Ταλαντούχοι νέοι, λιγότερο νέοι – αλλά πάντα ταλαντούχοι – έως και…σκατόγεροι, ξαναγίναμε παιδιά….
Παίξαμε κρυφτό, κυνηγητό, παίρνω αμπάριζα (;) και βγαίνω, τρεις πους και… λακούς
(αδόκιμος όρος παινχιδιού που μέχρι και σήμερα δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει!) και νάμαστε μπροστά σας.
“ΑΠΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ” λοιπόν το “μήνυμα” της εποχής μας… Τι κρίμα που το μήνυμα αυτό, δεν είναι – δυστυχώς – παιχνίδι… Καλή διασκέδαση, Πέτρος Λεωκράτης